Ona naprawdę to zrobiła! Czy znalazła tego jedynego? Fot. iStock Postanowienia noworoczne są różne: chcemy schudnąć, rzucić palenie, nauczyć się nowego języka, lepiej gospodarować pieniędzmi i czasem wolnym, podróżować albo ogólnie - zmienić swoje życie na lepsze. Kinga postanowiła znaleźć męża i to najlepiej jak najszybciej. Właściwie to na wczoraj. Żeby nie tracić cennego czasu i zwiększyć swoje szanse, zdecydowała się działać systematycznie i nie zakładając z góry najgorszego. W tym celu założyła konto w aplikacji randkowej, co jeszcze do niedawna wydawało jej się szczytem desperacji. Z konkretnym nastawieniem: nie „jakoś to będzie”, ale trzeba kuć żelazo, póki gorące. Bez specjalnego wybrzydzania i szukania powodów, dlaczego to nie może się udać. Efekt? Tygodniowy maraton randek z mężczyznami napotkanymi w świecie wirtualnym. Dzień po dniu, facet po facecie. Czy wśród nich znalazł się chociaż jeden, który mógłby zostać kandydatem na męża? Sprawdź, czym może się to kończyć. Specjalnie dla nas Kinga opisuje swoje niecodzienne doświadczenie i dzieli się wrażeniami. Wbrew pozorom, jej plan nie był z góry spisany na porażkę. Zobacz również: Czy on nadaje się na męża? Naukowcy wiedzą, czy weźmiesz z nim ślub! fot. Thinkstock Mam na imię Kinga i mam 26 lat. Pochodzę z malowniczej miejscowości na południu Polski, ale od początku studiów mieszkam w znacznie większym, wciąż jeszcze obcym dla mnie mieście. Jestem uśmiechniętą dziewczyną z ambicjami, która chciałaby uczynić świat lepszym… A mówiąc serio: miałam dwóch chłopaków - jednego w liceum i drugiego do niedawna. Czuję, że czas ucieka, a przypominają mi o tym rodzice, którzy wciąż pytają, czy mam jakiegoś adoratora. I kiedy ślub. Nie chcę ich rozczarowywać, więc w 2017 roku postanowiłam znaleźć sobie męża. Najlepiej przystojnego, wykształconego, bogatego, czarującego, ambitnego, wyrozumiałego… A jak się nie uda, to przynajmniej faceta z krwi i kości, który zastąpi mojego wymyślonego chłopaka. Biorąc przykład z moich koleżanek, które w aplikacji randkowej szukają kolegów na jedną noc, ja odważyłam się poszukać wśród nich miłości swojego życia. Mój eksperyment trwał 7 dni, w czasie których spotkałam się z 7 kandydatami. Nie wybrzydzałam, tylko brałam jak leci. Selekcję ograniczyłam do minimum - musiał zgadzać się wiek 26-30 lat i akceptowalny dla mnie wygląd. fot. Thinkstock Randka 1: Szybko zostaliśmy do siebie dopasowani, co nawet mnie ucieszyło. Na zdjęciu prezentował się dobrze, spełniał kryteria wieku i miał nawet całkiem inteligentny opis. Przez chwilę uwierzyłam, że trafiło się ślepej kurze ziarno i już po eksperymencie. To musi być ten. Na randkę zabrał mnie do kina, co zawsze jest złym pomysłem. Spotkanie ograniczyło się do przywitania przed kasami, potem 2 godziny obok siebie w ciemności, a po wszystkim żadne z nas nie wiedziało co dalej. Ja nie zaproponowałam nic więcej, on pewnie się krępował i to by było na tyle. Co nie oznacza, że go przekreśliłam, bo to miły i przystojny człowiek. Randka 2: Wyciągając wnioski z pierwszej porażki (no dobrze, może nie było aż tak źle, ale nie mieliśmy szansy lepiej się poznać), tym razem z góry uprzedziłam, że kino odpada, bo widziałam już wszystkie filmy. Nawet te przed premierą. Do spotkania z 30-letnim ratownikiem medycznym doszło w kawiarni mieszczącej się w galerii sztuki. Choć to za dużo powiedziane, bo facet zupełnie rozminął się z moimi oczekiwaniami. Jeśli kobiety oszukują w zdjęciach profilowych, to naprawdę powinny zacząć uczyć się od niego. Zupełnie nie ten człowiek. Miał przyjemny głos i rozmowa się kleiła, ale wizualne rozczarowanie wzięło górę i na moje zaangażowanie nie mógł liczyć. Zobacz również: FACECI WYZNAJĄ: Nie zamierzam jej prosić o rękę, bo... (Załamiesz się, gdy poznasz prawdziwe powody!) fot. Thinkstock Randka 3: Miałam już dosyć chodzenia po multipleksach i innych przybytkach kultury, więc jak amatorka zgodziłam się na spotkanie u niego w domu. Dopiero po fakcie dowiedziałam się od koleżanek, że to mogła być zasadzka i to cud, że jeszcze żyję. Przyznaję im rację. Trafiłam jednak nie na zwyrodnialca, ale bardzo spokojnego rówieśnika. Koleś ewidentnie wyczuł moje potrzeby, bo już po godzinie picia wina oglądaliśmy jego rodzinne albumy ze zdjęciami. Bardzo się wzruszał i dawał do zrozumienia, że chciałby założyć własną. Może jestem zbyt podejrzliwa, ale odebrałam to jako cyniczną grę mającą na celu zaciągnięcie mnie do łóżka. Sukces osiągnął w połowie, bo siedziałam na jego tapczanie. Randka 4: Tym razem to ja wyszłam z inicjatywą. Zrozumiałam, że do tej pory niewiele z tego wyszło, więc trzeba spróbować zagrać na własnych warunkach. Zaproponowałam spacer nad rzeką (co zdaniem koleżanek było równie ryzykowne, co wizyta w obcym mieszkaniu), a mój kandydat zaakceptował propozycję. To był strzał w dziesiątkę. Mróz, skrzypiący pod stopami śnieg, natura i my. Rozmawialiśmy ze sobą tak długo i zacięcie, że prawie odmroziliśmy sobie kończyny. Później gorąca czekolada w pierwszej mijanej kafejce, uderzenie gorąca i nawet odniosłam wrażenie, że to miłość mnie ogrzewa. Byliśmy też u mnie i może złamałam zasady własnego eksperymentu, ale po dwóch dniach też się spotkaliśmy. fot. iStock Randka 5: Biłam się z myślami, czy naprawdę powinnam to robić. Męża może jeszcze nie spotkałam, ale pan numer 4 dobrze rokował i postanowiłam dać mu szansę. Jako urodzona monogamistka miałam spory problem z tym, że czekają mnie jeszcze 3 randki za jego plecami. Czego się jednak nie robi dla dobra nauki… Może to kwestia mojego nastawienia, ale to było najkrótsze spotkanie w czasie tego tygodnia. Nie wiem czy trwało nawet godzinę. I to nie dlatego, że tego chciałam. To on dał mi do zrozumienia, że na żywo wyglądam zupełnie inaczej, niż w aplikacji. Jego strata. Randka 6: Po poznaniu kandydata numer 4 i totalnej porażce z facetem nr 5 mój zapał ewidentnie przygasł. Tak naprawdę robiłam wszystko, żeby mój wirtualny kolega się wycofał i zachować czyste sumienie. Ostatecznie przypomniał o sobie i wieczorem człapałam na spotkanie z nim. Miejsce akcji: pub z wyższej półki, bo w jednej z wiadomości skłamałam, że uwielbiam piwo. Efekt: nie taki, jakiego się spodziewałam. Wyjątkowy przystojniak, który zupełnie mnie nie zanudzał. Tego się obawiałam - konkurencji dla pana numer 4 i dylematów, którego z nich skreślić. Nie zaciągał mnie do siebie, nie wpraszał się do mnie. Po prostu upajaliśmy się swoją obecnością. W razie czego wymieniliśmy się numerami. Zobacz również: Oto błędy, które popełnia prawie każda panna młoda fot. iStock Randka 7: Gdyby nie świadomość, że to już koniec zabawy, tego dnia pewnie nawet nie zwlekłabym się z łóżka. I to byłaby najlepsza decyzja w moim życiu. Finalna randka przejdzie do historii jako najbardziej traumatyczna w historii, bo… mnie wystawił. Pierwszy raz (bo też nie często umawiałam się na randki). Wnioski: Oficjalnie to miała być tylko zabawa, ale naprawdę chciałam kogoś spotkać. Chociaż w oczach niektórych mogę wyjść na desperatkę, nie żałuję podjęcia tej próby. Ostatecznie kandydat nr 6 się wycofał (musiał trafić w aplikacji na jeszcze lepsze dopasowanie), co w pewnym sensie mnie ucieszyło, bo nie musiałam już wybierać. Chłopak znad rzeki nadal wykazuje zainteresowanie. Nie wiem czy zostanie moim mężem, ale jeszcze kilka tygodni jego zabiegów i może nazwę go swoim chłopakiem. Ten tydzień nauczył mnie, że nie warto załamywać rąk i płakać nad własnym losem. Może banalnie to zabrzmi, ale jeśli nie spróbujesz, to nic z tego nie będziesz miała. Aplikację odinstalowałam, a on do dziś życzy mi słodkich słów. I daje nadzieję, że nie umrę jako stara panna. Kinga Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia

Żyjesz w świecie fantazji i oczekiwań, a przez to tracisz kontakt z tym, co rzeczywiste. Poza tym, skoro w coś inwestujesz, to nie chcesz stracić, więc tracisz dystans i możesz popaść w desperację. Zamiast tego postąp inaczej. Żyj swoim życiem, idź na zaplanowane spotkania, a jak ktoś inny zaprosi cię na randkę, to się zgódź.

Tu nie ma miejsca na cud, tu narodziny dziecka to czarna rozpacz, rozpacz tak wielka, że nie jesteś w stanie jej w sobie pomieścić. Nagle, z bezpiecznego miejsca, twoje dziecko zostaje wyrwane zdecydowanie za wcześnie, nie jest jeszcze przygotowane do życia po tej stronie, nie miało czasu oswoić się z tym, że znajdzie się tu – w świecie, w którym nie wiadomo, czy przeżyje, które jest dla niego pełne bólu, samotności, chłodu, jest tak wrogie, że najchętniej by się poddało i uciekło. Bo przecież nie wie, o co walczy, nie wie, że gdy jemu ratują życie, gdzieś, kilka sal dalej, jego mama wybudza się z narkozy i modli się całą sobą o cud… „Od ośmiu lat walczę” To był 23 tydzień ciąży… Pierwsze dziecko, wszystko miało być takie piękne, cukierkowe i różowe. Bo dlaczego nie? Oczekiwanie na kogoś, kto daje znać o swoim istnieniu kopiąc w nasz brzuch, jest nadzieją na to, że zmieni nasze życie na pełniejsze i jeszcze szczęśliwsze. – Okazało się, że mam rozwarcie, lekarz natychmiast skierował mnie do szpitala, a tam godziny oczekiwań na przyjęcie. Pielęgniarka mówi do mnie: „Jak poczuje pani bóle parte, proszę nas wołać”, a ja nie wiedziałam, co to są bóle parte, nie zdążyłam nawet być na zajęciach w szkole rodzenia. Poza tym, jakie parte, przecież wszystko będzie dobrze, poleżę do końca ciąży w szpitalu i nic złego się nie stanie – opowiada Aneta. Bóle parte pojawiły się kolejnego dnia. Aneta usłyszała od lekarza: „Przykro mi”, szpital nie ratował tak wcześnie urodzonych dzieci. – Miałam rodzić naturalnie, ale w wodach pojawiła się krew, podjęto decyzję o cesarskim cięciu, krzyczałam tylko: „Błagam, ratujcie moje dziecko”. Nina urodziła się sina… Zobaczyłam ją dopiero w trzeciej dobie, bo byłam tak pocięta, że kiedy próbowałam wstać, żeby do niej pójść, z bólu traciłam przytomność. Słyszałam nieustannie od lekarzy i pielęgniarek, że dzisiaj to ona już na pewno umrze… Toruński szpital,w którym rodziła Aneta, osiem lat temu nie miał warunków do ratowania wcześniaków. Nina ważyła 550 gramów po urodzeniu, jej waga spadła jednak do 430… Ale żyła, kolejny i kolejny dzień, po dziesięciu dniach przewieziono ją do Bydgoszczy. Przez jedenaście miesięcy nie wychodziła ze szpitala – leżała w Bydgoszczy, Gdańsku, Krakowie. Jej stan był nieustannie krytyczny, a Aneta na skraju wyczerpania psychicznego i fizycznego. – Całe dnie spędzałam w szpitalu. W szpitalu, gdzie nie było dla mnie miejsca. Ze wszystkim torbami, z cyckiem na wierzchu i laktatorem w ręce siedziałam na krześle przy inkubatorze. Kiedy pozwolono mi ją dotknąć, bałam się pogłaskać chociażby małym palcem, żeby jej skóra nie przykleiła się do mojej. Co może czuć matka, której dziecko codziennie umiera? Każdego dnia jedziesz do szpitala, patrzysz na te wszystkie rurki powpinane w twoje dziecko, na monitory… To życie w permanentnym strachu, to złe wiadomości – jedna za drugą, że twoje dziecko prawdopodobnie nigdy nie będzie widzieć, ma tak duży niedosłuch, że nie usłyszy przejeżdżającego obok niej pociągu. Ale ty siedzisz przy niej i jej śpiewasz, i czytasz i opowiadasz, mając nieustannie nadzieję, że coś się jednak zadzieje, że ta karta się odwróci. Że twoje dziecko będzie żyć. Aneta po 11-ty miesiącach zabrała Ninę ze szpitala na własne żądanie. – Od urodzenia nie była w domu, jej rzeczywistość to jedynie ta szpitalna. Lekarze nie wiedzieli, czy sobie poradzimy, przecież ona cały czas leżała na intensywnej terapii, ale ja ważyłam już 40 kilogramów. Nie miałam siły, a w szpitalach widziałam różne tragedie. Często wcześniaki były bez opieki, bo rodzice zajmowali się dziećmi w domu… A ja za Niną wszędzie jeździłam, mąż ile mógł – pomagał. Nie było łatwo, to był straszny czas. Chciałam być w domy, mieć więcej spokoju i by Nina ten spokój odnalazła, by czuła, że jest u siebie, otoczona opieką najbliższych jej osób. Nina ma dziś osiem lat. Nie widzi, nie słyszy, nie gryzie pokarmów, przez siedem lat karmiona była sondą, od roku przełyka samodzielnie płyny, ale trzeba uważać, żeby się nie zakrztusiła. Przez siedem lat nieustannie była na tlenie. – Spędzałam z nią 24 godziny, bałam się wyjść do toalety, bo wszystko mogło się zdarzyć, Nina mogła się udusić własną śliną. Nie mogliśmy znaleźć pielęgniarki, która pomogłaby w opiece nad córką, bo to bardzo duża odpowiedzialność. Ostatecznie po moich błaganiach jedna pani się zgodziła, do dzisiaj do nas przyjeżdża. Ale nadal nie mogę wyjść do sklepu, kiedy chcę, bo każde wyjście to zapakowanie Niny do wózka, butli z tlenem, ssaka, gdyby się zakrztusiła. Nasze życie podporządkowane jest jej rehabilitacji, którą ma kilka razy dziennie, a my widzimy jej postępy. Przełyka, choć zupę je pół godziny, oddycha w ciągu dnia samodzielnie, próbuje się komunikować. Sprawdzałam – jest dzisiaj najdłużej w Polsce żyjącym wcześniakiem urodzonym w 23. tygodniu – mówi Aneta i podkreśla, że zawsze widziała w swojej córce potencjał, zawsze wierzyła, że można z niej wykrzesać więcej, trzeba tylko stworzyć jej możliwości. Wiele decyzji trochę wymuszonych na lekarzach podejmowała intuicyjnie obserwując swoje dziecko. – Pamiętam te długie godziny na szpitalnych korytarzach, kiedy chodzisz i oglądasz zdjęcia dzieci z podziękowaniami dla lekarzy za uratowanie im życia. Widzisz dziecko z 26 tygodnia, z 28-ego, 24-ego, ale wśród nich nie ma tak przedwcześnie urodzonego jak twoje dziecko… A tam, za ścianą, walczą o jej życie i nie wiesz, czy ona przeżyje… Możesz mieć jedynie nadzieję. Tę nadzieję dają zdjęcia, dlatego Niny fotografie też wiszą w szpitalach, w których była, żeby rodzic, który tak jak ja drętwieje z przerażanie, mógł zobaczyć, że to jest możliwe, że być może jego dziecko będzie żyć… Rehabilitacja Niny to koszt stu tysięcy złotych rocznie, jeśli nie ma w tym czasie dodatkowych operacji. – To przedsięwzięcie, która upadla i poniża. Trzeba mieć w sobie ogromną pokorę, żeby prosić o pieniądze na leczenie swojego dziecka. To nie jest proste. Co roku wysyłamy pół tysiąca kartek do osób, które nas wspierają – opowiada Aneta. Zyskuje się nowe znajomość, przyjaźnie, jednak często zawodzą najbliżsi. – Z moją mamą nie rozmawiam od pięciu lat, po tym, jak powiedziała mi, żebym Ninę oddała do hospicjum, a sama ułożyła sobie życie na nowo. Chore dziecko to też kryzys w związku, który czasami trudno przezwyciężyć. – To cholernie trudne być razem, być blisko, kiedy wszystko – całą energię, cały czas poświęcasz swojemu dziecku. Nawet wyjście do kina, to i tak nieustanne zerkanie w telefon, SMS-y, rozmowy. Na wakacjach nie byliśmy od ośmiu lat, pracuje tylko mój mąż, bo ja zajmuję się Niną – mówi Aneta. Ale też przychodzi bunt, przychodzi tak potworne zmęczenie i rezygnacja, kiedy masz dosyć, kiedy nie masz już siły, kiedy trudno znaleźć ci motywację. – Poszłam na terapię, bo nie dawałam już sobie sama ze sobą rady. To tam zrozumiałam, że ja też jestem dla siebie ważna, że muszę nie tylko walczyć o córkę, ale też o siebie. Poszłam na studia, gdzie bardzo długo nie mówiłam prawdy o sobie, miałam dość postrzegania mnie przez pryzmat matki chorego dziecka. Chciałam „normalnie” funkcjonować. Dzisiaj wiem, że zdrowy egoizm jest potrzebny każdemu, że niezwykle ważne jest znalezienie siebie i wysłuchanie swoich potrzeb. Założyłam portal który jest miejscem dla wszystkich tych, którzy pomocy potrzebują i swoją pomocą chcą się dzielić. To taki mój świat, coś co robię dla siebie, w czym się realizuję, w czym chcę się rozwijać. Drugie dziecko? – Wiele osób się o to pyta, ale kiedy? Co, jeśli ciąża okaże się zagrożona, co jeśli będę musiała leżeć w domu? Kto wtedy zajmie się Niną? Co powiem swojemu zdrowemu dziecku, kiedy ono spyta, dlaczego jak inne dzieci nie jedziemy na wakacje? Bo potrzebne są pieniądze na rehabilitację jego chorej siostry… Nie mogę, nie potrafię… – Anecie łamie się głos. Co jest najtrudniejsze? Zdaje się, że brak światełka w tym tunelu. Tu nie jest tak, że pomyślisz: „Jeszcze pięć lat, wytrzymaj pięć lat i wszystko będzie dobrze”. – Kiedy myślisz o tym, czy ta intensywna opieka nad Niną i jej rehabilitacja kiedyś się skończy, to wiesz, że koniec oznacza tylko jedno… I przestajesz o tym myśleć. „Bałam się ją pokochać” Antosia miała nigdy się nie urodzić. – Skierowano mnie na plastykę szyjki macicy, która skończyć się miała prawdopodobnie jej usunięciem. Wyznaczono mi datę operacji, ale kiedy zjawiłam się w szpitalu, okazało się, że jestem w ciąży. Kilka miesięcy wcześniej, w 20-tym tygodniu urodziłam Zosię, która zmarła… – opowiada Ewelina. Lekarz uprzedzał, żeby tą niespodziewaną ciążą nie cieszyć się, bo w Eweliny przypadku nie było wiadomo czy w ogóle uda się ją donosić. „Dzisiaj jest, jutro może jej nie być” – usłyszała. – Kiedy po 12-tym tygodniu zaczęło się krwawienie, miałam dość, nie chciałam przeżywać jeszcze raz tego samego co z Zosią. Ale założono mi szew, na zmianę leżałam to w domu, to w szpitalu. I kiedy na kilka dni mnie wypisano, a ja czułam się naprawdę świetnie, odeszły mi wody. To był 27 tydzień. Lekarz prowadzący podjął ważna dla życia Antosi decyzję – by zakończyć ciążę cesarskim cięciem. – Pani anestezjolog powiedziała, że nie uśpi mnie dopóki na sali nie będzie respiratora i inkubatora. Jestem jej za to ogromnie wdzięczna, bo myślę, że dzięki temu Antośka żyje. Urodziła się w okropnej zamartwicy, dostała tylko jeden punkt w pierwszej minucie życia, później już nawet jej nie punktowano, bo od razu była reanimowana, intubowana, została tylko zważona, nie było czasu nawet jej zmierzyć. Ewelina zobaczyła córkę dobę po porodzie. – Byłam przekonana, patrząc na dzieci w inkubatorze, że moja córka to ta po lewej stronie z czarną czupryną. Czekaliśmy cierpliwie, ale ja nie mogłam oderwać wzroku od tamtego inkubatora. Okazało się jednak, że Antosia leżała na środku sali, taka malutka, przezroczysta, było widać jej żyły, jelitka… – Leżała na tym samym boku, co nasza Zosia, wyglądała bardzo podobnie… Wróciły do mnie wszystkie wspomnienia, nie chciałam na nią patrzeć, nie chciałam jej oglądać, dotykać. Inne mamy siedziały przy swoich dzieciach godzinami, a ja byłam na swojej sali i płakałam. Tak bardzo się bałam, że znowu stracę dziecko, nie chciałam się do niej przyzwyczaić, nie chciałam jej pokochać, bo drugi raz bym tego nie przeżyła. Przychodził do mnie brat zakonny i rozmawiał tłumacząc, że bez względu na to, co się stanie, czy będzie dobrze czy źle, to ja powinnam z nią być. Ewelina po czterech dniach wyszła do domu. Nie mogła znaleźć sobie miejsca… W domu nie było ubranek dla dziecka, nie czekało na nie łóżeczko. – Gładzisz się po brzuchu, w którym powinno być jeszcze maleństwo i nagle dociera do ciebie, że jego już tam nie ma, że zostało w szpitalu, że urodziło się będąc zupełnie na to nieprzygotowanym. Poprosiłam męża, żeby zawiózł mnie do szpitala, że nie mogę pozwolić, by nasza córka była tam sama. Pomimo ogromnego strachu zakochiwałam się w niej, każdego dnia oswajałam się z tym, jak jest, żeby przestać się przed nią bronić. Z każdą kolejną złą wiadomością czułam, że kocham ją coraz bardziej, że chcę o nią walczyć, że chcę walczyć o jej życie, że nie wyobrażam sobie jej stracić. A przecież nie raz jej życie było zagrożone. Wchodzisz o siódmej rano na salę, a przy inkubatorze stoi cały personel i już wiesz, że coś jest nie tak. Wypraszają cię z sali, bo tam reanimują twoje dziecko, tam walczą o to, by przeżyła, a ty przez półtorej godziny chodzisz po korytarzu i nic nie możesz zrobić, nic, kiedy twoje dziecko umiera. I słyszysz, że zapalenie płuc, że problemy z sercem, że są wylewy krwi do mózgu, retinopatia… Siedziałam na sali od siódmej rano do 22-iej. Opowiadałam jej o wszystkim, o psie, o rodzeństwie, o tym, co babcia ugotowała na obiad, co ja zrobiłam. Pielęgniarki się śmiały, że wszystko jej mówię. Żyłam w ciągłym strachu. Zamierałam podczas kąpieli Antosi w szpitalu, bo ta nie mogła trwać dłużej niż minutę, bo tylko na tyle dziecko odpinane było od respiratora. A ty stoisz – patrzysz na dziecko, na zegarek, czy pielęgniarki zdążą, żeby nie doszło do niedotlenienia mózgu… Antosia wyszła ze szpitala trzy miesiące po urodzeniu w stanie wpisanym jak „dobry”. Rodzice wcześniaków niemal zawsze podkreślają, że wraz z wypisem zostają pozostawieni sami sobie, ewentualnie z listą specjalistów, do których powinni się z dzieckiem zgłosić. To nieustanne ustalanie wizyt, które nie mogą czekać, a ty słyszysz, że dopiero za pół roku możesz z dzieckiem przyjść. Więc idziesz prywatnie, robisz prywatnie badania. – Miało być tak, że na hasło wcześniak, dzieci szybciej dostają się na wizytę do specjalisty, ale to nie funkcjonuje. Patrzysz tylko w kalendarz zastanawiając się, czy aby na pewno dzisiaj czeka was tylko jedna wizyta, pilnujesz terminów i płacisz za każdą opinię, diagnozę, zalecenia. Dzisiaj Antosia ma cztery lata. Jest rezolutnym dzieckiem. Walka o jej zdrowie skutkowała dla Eweliny koszmarem jej karmienia. 15 mililitrów mleka potrafiła pić przez godzinę. – Wypijała kroplę, brałam ją na ręce, nosiłam, jak przełknęła – kolejną kroplę. Nie chciałam, żeby wróciła na sondę. Nie wiem, jak dałam radę. Teraz Antosia mówi, chodzi, jest dziewczynką o przepięknych oczach ze stwierdzonym w ostatnim czasie spektrum autyzmu. Emocjonalnie nie jest gotowa na pójście do przedszkola, ale jest coraz bardziej ciekawa nowych ludzi. – Czasami tylko jest mi strasznie przykro, gdy Antośka wpada w swój szał, zaczyna krzyczeć i piszczeć, bo idziemy nie w tę stronę, w którą ona by chciała, a do mnie podchodzi jakaś pani i mówi: „No żeby pani nie potrafiła sobie poradzić z takim małym dzieckiem”… Ale później przychodzi wieczór, kiedy pyta: „Mamusiu – jest miłość?”. „Jest, kochanie”. „Śmierć dziecka nie ma sensu” W obchodzonym dzisiaj Dniu Wcześniaka mówi się najczęściej o tych dzieciach, którym się udało, rodzice dzielą się zdjęciami, wymieniają gratulacjami, na oddziałach wcześniaków organizowane są spotkania, rozmowy. – Co roku jesteśmy na oddziale neonatologicznym w Bydgoszczy, gdzie ratowano Ninę, każdego roku płaczę wchodząc tam, bo wracają wszystkie wspomnienia – mówi Aneta. Joanna Piątek – Perlak pracuje jako psycholog z rodzicami wcześniaków – tych, którzy walczą o życie i tych, którzy przeżyli stratę dziecka – tak jak ona. – Zuza urodziła się w 28 tygodniu ciąży. Była maleńka, bo ważyła 550 gram… Wtedy nie wiedziałam, jakie trudne i ciężkie było dla niej wejście w życie. Była dzielną dziewczynką, walczyła przez pięć tygodni… Ale tak jak z wcześniakami, tak i z nią niczego nie mogliśmy być pewni, ich stan zmienia się właściwie co godzinę. Jednego dnia masz nadzieję, że już jest dobrze, a kolejnego przychodzi kryzys, który zabiera nam dziecko. Lekarze nigdy nie mówią rodzicom, że jest dobrze, że będzie dobrze. Ja jednak przez pięć tygodni wierzyłam, że damy radę. Był moment, kiedy uchwyciłam się tej nadziei, że przecież wyjdziemy do domu, że ze wszystkim sobie poradzimy… Aż przyszedł dzień, w którym moja córka zmarła… To było moje pierwsze dziecko, myślałam, że skoro w życiu wszystko mi wychodziło, to ta ciąża też musiała wyjść, z dzieckiem też musiało być wszystko w porządku. Zupełnie nie potrafiłam poradzić sobie z tym, co się stało. Borykałam się z ogromnym poczuciem winy, byłam przekonana, że to ja coś zawaliłam, że to wszystko stało się przeze mnie. Przepraszałam mojego męża, moich teściów… Nie radziłam sobie z żałobą po takiej stracie… Aż przyszedł moment decyzji o kolejnym dziecku. Dość szybko. Rok później Joanna zaszła w ciążę i tym razem urodziła w terminie chłopca – Tadeusza. Na oddziale, na którym leżała Asia, na kilka dni przed rozwiązaniem, spotkała kobietę, u której wystąpiło duże prawdopodobieństwo, że urodzi wcześniaka. – Przestępowałam z nogi na nogę zastanawiając się, czy mogę się wtrącić, porozmawiać. Nie wytrzymałam. Opowiedziałam jej swoją historię, mówiłam o swoich lękach, emocjach, o poczuciu winy – do dzisiaj mamy kontakt ze sobą. A gdy urodził się Tadeusz, do porodu przyszła mama ze zmarłym dzieckiem. Ta historia tak mną wtedy wstrząsnęła, że nie umiałam tej kobiety zostawić z tym samej, przecież ja też przeżyłam stratę dziecka. Doskonale pamiętam, że to była mama małej Kalinki. Objęłam ją opieką, podzieliłam się swoimi doświadczeniami, miałam poczucie, że naprawdę jej pomogłam. Wcześniej Joanna pracowała w korporacji, w dziale HR, ale po powrocie z Tadeuszem do domu zrozumiała, że chce pomagać innym, że chce zająć się rodzicami, którzy stracili swoje dzieci i tymi, które o nie walczą, przez tygodnie, miesiące, czasami lata, a ich walka, bywa, że kończy się śmiercią dziecka. – Wiedziałam, że muszę to robić, że rodzice nie otrzymują żadnego wsparcia, bo wszyscy skupiają się na ratowaniu dziecka, na wizytach u specjalistów, na kolejnych etapach walki o życie, o zdrowie, a nikt nie zajmuje się rodzicami. Zapominamy o mamach, które przechodzą traumę, które mają żałobę po utraconej ciąży, po zabranym czasie, po stracie marzeń na temat cudownego i szczęśliwego macierzyństwa, które ciężko je doświadcza. Historia zatoczyła koło – dzisiaj Joanna pracuje na oddziale neonantologicznym Górnośląskiego Centrum Zdrowia Dziecka, gdzie ratowano jej córkę i gdzie Zuzia zmarła. – Wiedziałam, że tu muszę wrócić, czułam, że to moje miejsce, Zuza tu była leczona, tu ratowano jej życie, tutaj odeszła, więc ja jestem po to, żeby pomagać takim, jak ja, która cztery lata temu tej pomocy nie otrzymała, bo nie było miejsca, czasu na pomoc psychologiczną. Mam ogromne poczucie sensu i sprawiedliwości. Moją żałobę zakończyłam. Moje koło się zamknęło. I wiem, że bardzo trudno jest mówić o śmierci dziecka, bo żadna śmierć dziecka nie ma sensu. Dzieci nie powinny umierać, powinny być szczęśliwe i zdrowe. Mam jednak świadomość, że to co teraz w życiu mam, mam dzięki mojej córce. Oswoiłam śmierć dając innym to, co mogę dać. Każdego dnia przeprowadzam trudne rozmowy z rodzicami wcześniaków, kiedy wiem, że pomóc można już tylko im, nie dziecku. Wtedy sobie myślę, wszystko stało się po to, żebym była w tym miejscu, w którym jestem z ogromnym poczuciem sensu tego, co robię. Każdy wcześniak mnie wzrusza, każdy wcześniak jest dla mnie cudem, ale też wiem, co czeka jego rodziców, bo też przez to przeszłam. To, co robię jest namacalną obecnością mojej córki, której nie ma. Dzień Wcześniaka dla wielu kobiet, to dzień, kiedy chciałyby się schować, zapomnieć. To te mamy, których wcześniaki nie przeżyły, które wypisują się z grup wcześniaczych, bo nie są w stanie udźwignąć tych wszystkich zdjęć i najdrobniejszych sukcesów innych dzieci i radości rodziców. O nich w tym dniu też powinniśmy pamiętać… O Ninie poczytacie więcej na Wcześniak Nina, o Antośce na Codzienność z wcześniakiem, a Joanna Piątek – Perlak pisze TUTAJ. Jak mogę znaleźć chłopaka wiem, że jest z wiednia, ma 16 lat i wiem jak wygląda? 2010-06-15 18:30:28 Jak się nazywa ta piosenka bo zapomniałam ? 2010-06-02 10:51:38 Zapomniałam nazwy.Jak się nazywa to anime? 2011-10-12 21:06:14 Witam,Od razu zaznaczam,że post będzie długi,mimo to mam nadzieję,że ktoś przeczyta moj post. Wiem również,że zasluguję na bardzo wiele gorzkich słów bo wiele zawiniłam,ale mam nadzieję,że nie będzie ich zbyt wiele bo sama wiele zrozumiałam i przemyślałam,i ogromną karą jest dla mnie to co zrobiłam raniąć nie tylko jego swoim zachowaniem,ale i siebie,choć siebie nie 22 lata mój chłopak się 5 lat temu na skype,ja sobie weszłam by potrenować angielski on by porozmawiać z rodziną u której był na szkolnej do siebie przez rok po czym postanowiliśmy się spotkać. On był z Niemiec,postanowił przyjechać do Krakowa na wymiane studencką by mnie poznać i dać nam szansę bycia razem. Po pół roku pobytu w Krakowie on,wrócił do Niemiec i tak widywaliśmy się przez następne 4,5 roku średnio raz w miesiącu po 5dni,oczywiście w święta,wakacje itd jest najcudowniejszą osobą jaką w życiu poznałam,przez okres kiedy byliśmy razem dbał o mnie,troszczył się,wiem,że kochał mnie do szaleństwa,był moim przyjacielem i chłopakiem w jedym. Nigdy nie zrobił nic co mogłoby mnie zranić,zawsze starał się chronić moje uczucia i stawiał mnie na pierwszym o miłości,nigdy nawet nie patrzył na inne dziewczyny.(Ja byłam osobą małej wiary,pochodzę z biednej rodziny kiedy miałam 13 lat w domu było naprawdę ciężko poznałam wtedy starszego chłopaka,i z nim spędzałam cały mój czas,by nie widzeć tego smutku,biedy,zdenerwowania któe było w domu i tak byliśmy,jego nie mogłam być z czasem taka pewne,wiele razy łamał moje zaufanie,nigdy nie byłam pewna,że mnie kocha najbardziej wręcz wiedziałam,że najbardziej kochał inna była dziewczyna a ja zawsze chciałam by to mnie kochał poznałam tego chłopaka z internetu to z nim wciąż się spotykałam on był taki,że albo "jesteśmy" albo on znika z mojego życia aja nie potrafiłam go odciąć bo przez wiele lat mimo,że już dawno nie byłam z nim szcześliwa był dla mnie jak rodzina,przyjaciel,chłopak w jedym. )Tak byliśmy z tym chłopakiem przez 4,5 roku,on mnie zapewniał o swojej miłości,wiedziałam,że on nie bawi się uczuciami mówił,że ze mną jest najszcześliwszy na świecie zawsze bałam się,że może z czasem będzie mnie kochał mniej i chyba dlatego ciągle trochę jakby uciekałam. Srednio co dwa miesiące mówiłam,że może powinniśmy się rozstać bo daleko,bo może lepiej raz a długo za nim tęsknic a potem czuć się dobrze niż tęsknić co miesiąć tak zawsze przyjeżdzał,mówił,że mnie kocha i że lepiej byc z kimś kogo się kocha na odległość niż z kimś blisko a w nie tak wielkiej miłości. I tak robiłam wiele razy. Wiele łez przeze mnie wypłakał,często mówiłam a,że to już chyba nie to samo a on,że on szuka kogoś na życie nie na chwilę,że kocha mnie wciąż tak samo mocno i chce spędzić,ze mna życie,że o zwiazek trzeba dbać by się sobą nie nudzić i my o tym wiemy więc nas to nie spotka. Teraz ma bardzo ważne egzaminy we wiosnę kończące studia,musi się bardzo dużo uczyć,na dodatek jego rodzice mnie nie za bardzo lubią,jego mama jest bardzo surowa,ma wiele zasad w domu a ja zamiast trzymać się ich by nie mieć problemów miedzy nami i ona nie była zła często chciałam się im stawiać. On zawsze starał mi się pokazać,że życie może być lepsze,że nie zawsze będę biedna i że musimy sie trzymać razem a nie odpychać,że nie muszę się bać jego uczuć,że nie zawsze będziemy daleko... Ja czasem mówiłam,że nie przyjeżdzaj mam kogoś nowego itd,myślałam,że jego życie bedzie łatwiejsze bezemnie nie takie smutne a on mimo to przyjezdzał choć nie byl pewny i chciał ze mną jedna bardzo ważne rzecz....zdradziłam go a on mi go z tym własnie którego znałam od 13 roku życia, nie chciałam tego zrobić,chciałam być jego przyjaciółka bo ciężko było mi go odciąć z dnia na dzień i on wiedział,że jestem z tamtym,a ja starałam się ubierać zachowywywać jak najmniej pociągajaco obok niego,ale on zawsze się do mnie przystawiał,ja mówiłam nie nie nie bądźmy przyjaciółmi,ale niestety trochę uległam,w czasie przerwałam i wybiegłam bo ni mogłam przestać myśleć o tym prawdziwym,który na to nie zasługuje...on mi to wybaczył,powiedzial,że nawet odrobine rozumie choć,że moja sytuacja z eks była dość skomplikowana i znałam go od dziecka i potrafił mną manipulować,choć i tak nie powinno się to zdarzyć. Nie rozmawialiśmy o tym przez większość naszego kwietniu miałam urodziny,przed urodzinami jakoś znowu napisałam,że powinismy się rozstać,że poznałam kogoś itd,chciałam by łatwiej tak było mu o mnie zapomnieć,nie wiem dlaczego tak pisałam bo nigdy nie chciałam się z nim rozstać,często zamiast napisać,że tęsknie pisałam,rzeczy całkiem odwrotne,bałam się,że może on już tak nie czuję,że pokaże zbyt wiele swoich uczuć a w nim ich nie ma,choć jak mogłam w to że jednak nikogo nie mam i że chciałam by mu łatwiej było o mnie zapomnieć itd,ale że żałuję itd,wtedy on miał do mnie przyjechać,ale odwołał swój bilet,dał mi słownie jakby cień szansy,że mnie wciąż kocha,ale tym razem nie będzie walczył...ja to zrobiłam pojechałam do niego,w tajemnicy chciałam zobaczyć,czy ucieszy się z niespodzianki,widząc mnie...(niespodzianka trochę nie wyszła bo zapytałam czy po południu po szkole oże,ze mna porozmawiać na skype i o której konczy a on,że dziś skzoły nie ma,więc z mojego spaceru 7km do uniwersytetu musiałoby się zrobić 15km do jego domu...bo pieniądze miałam nie dość,że tylko w jedną stronę to na bilet tramwajowy też nie) Więc napisałam,że jestem on się ucieszył,powiedział,że nie chciał przyjechać bo chciał zobaczyć,że ja też o niego zawalczę,że też go kocham i potrafię mu to okazać,że przepłakał te wszystkie noce i że mnie bardzo ten czas bardzo wiele rozmawialiśmy,o naszym zwiazku o moich zachowaniach,o tym ze ciezki czas bo studia,rodzice,rozmawialismy o mojej zdradzie bo powiedział,że mówiać,że mam nowego w nim to odzylo i ze w nim to siedzi mimo,że o tym nie rozmawialiśmy,wyjaśniłam mu całą zawiła sytuację z moim byłym,domem rodzinnym,i tą zdradą,było mi bardzo ciężko o tym mówić,opowiadając o tym jak go zdradziłam a on leżał na łóżku i słuchał,jakie ciężkie musiało to być dla niego...Postanowienie ogólne,jesteśmy dla siebie stworzeni,kochamy się chcemy razem do domu pisaliśmy,dzowniliśmy,rozmawialiśmy na skype,nawet zrobiliśmy CV i wysyłaliśmy do niemiec by znaleźć jakąs prace choć na wakacje byśmy mogli mieszkać razem,prawie się udało,ale niestety prawie... :(Po tygodniu on przyjechał do mnie znów było pięknie i miło,po kilku dniach wrócił do domu i ja odkryłam,że powiedział,rodzicom,że nie jedzie do mnie,ale ze znajomymi do smutna i wsciekła,napisałam,że dlaczego to zrobił?Powiedział,że jego rodzice byli wsciekli,że tak szybko mi wybaczył,że tyle prze mnie płakał i nie chciał mnie ranić mówiąc,że jego rodzice tak mnie nie tym własciwie problem powinen się zakończyć i dalej powinniśmy być szczsliwi,niestety tu zaczeły się problemy... Ja zamiast jak normalny człowiek (zwlaszcza biorac pod uwage ile bólu mu zadalam)powinnam powiedzieć,dobrze kochanie rozumiem,ale nie ja mu mówiłam,że mi przykro,że nie chce,żeby nic przede mną ukrywał,że jest w cięzkiej sytuacji przez egzaminy i chcę by nie musiał nic chować,bo nie chce by nosił dodatkowy ciężar kryjąc cos przedemna i przed nimi i chce być z nim w jednej drużynie. On napisał,że chce byśmy byli silniejsi niż zawsze,zeby nic miedzy nami nie staneło. Ja mówie,to niech znów będzie jak ten tydzień przed Twoim przyjazdem czyli zadzwon do mnie,skype,pisz raz próbował zadzwonić ja nie zdąrzyłam odebrać,w tym czasie jego siostra chciała zadzwonić i widziała,że znów do mnie dzwoni zrobiła mu awanturę,że do mnie dzowni,jego rodzice też wyszedł z domu,ja prosiłam proszę wróc zadzwoń,tęsknie,,on spał u kolegi... następnego dnia znów wiele nie pisaliśmy,a ja odchodziłam od zmysłów bo tak niedawno mielismy problemy wszystko sobie wyjasnilismy,ja staralam sie przez ten tydzien byc wiekszym wsparciem dla niego,pózniej on przyjechał wrócił i tak mało kontaku mieliśmy...niestety znów nie zadzwonił,znów spał u kolegi,wujka itd bo w domu nie mógł wytrzymać,a my nie dość,ż bez tel to i bez skype i smsów też nie wiele... tak mu pisałam słodko i miło prosze kochanie tęsknie itd,ale nie mógł,raz spotkaliśmy się na skype na drugi dzień znów mieliśmy się spotkać,ale nie wyszło bo szedł do pracy ja byłam zła,że nic mi nie powiedział,że nie będzie bo do pracy idzie. Zaczełam znów mówić,że może jak nie chce być ze mną itd to chociaż przyjaciólmi powinniśmy być...chciałam jakoś by znów pokazał bardziej,że chce i też brakuje mu tego konatku,on niby chciał być ze mną,ale dzownienie itd nam nie wychodziło. W końcu powiedziałam,albo do mnie zadzwonisz,odezwiesz się,zaczniesz pisać,albo zniszcz nasze pamiątki bo nie chcę być dla Ciebie tylko pudełkiem po butach z pamiątkami...on pisał,że pamiatek nie może zniszczyć bo mnie kocha bo to najlepsze prezenty jakie dostał itd,ale o tym,że ok zadzwonie nic nie pisał...więc złośc we mnie rosła... zamiast być miła pisałam dziś czekam na maila..on,mi maila nie wysyłam,odzywać się nie odzywał,ja dawałam mu syg,nic... w końcu oszalam i mówię jak nie wyslesz tego maila bo dzownić też nie dzownisz to ja będę puszczać syg na Twój domowy,jako,że nic nie dostałam zaczełam to robić..myślalam,że bedzie chciał uniknać wkurzenia rodziny i albo zadzwoni,albo wysle maila... ale nic...potem zmieniłam jego wszystkie hasła bo znałam wszystkie myślalam,że to go wkurzy,tylko jak moglam oczekiwać,że tak wkurzajać go on zadzwoni ? Robiłam,rzeczy których nie chciałam robić,ale byłam przykryta złością i myślą,że on już nic nie chce i mu tego kontaktu nie brakuje...dalej nic w koncu postanowiłam,że napiszę do jego siostry...on napisał,żebym tego nie robiła,ale maila wciąż nie końcu napisałam,byłam zła,że przez to,że tak ingerują to on nie mógł do mnie zadzwonić,że mogą nie lubić jego wyborów,ale powinni je akceptować,że przez to,że tak ingerują musiał im skłamać nie było maila,ani telefonu. Ja w miedzyczasie napisałam,że jest dupkiem,że w łóżku wcale nie było nam coraz lepiej z czasem tylko równie kiepsko itd itp. Nie miałam nic z tych rzeczy na myśli. Jeszcze nawet po tym napisał,że wiele razy przeszedł dla mnie przez piekło i dalej chce iść,że mnie kocha....a ja jak głupia upieralam się przy tym telefonie.... W końcu zniszczył te 22 czerwca rzeczy,wyslał mi maila,że ma nadzieje,że teraz jestem szczesliwa,że to koniec itd. (problem w tym,że ja nigdy tego nie chciałam,chciałam,żeby zadzwonił choć swoim zachowaniem robiłam wszystko by tego,nie robił.) Byłam wsciekła i przez dwa tyg wydawalo mi się,że ok. Zaczełam jednak myśleć i analizować swoje zachowanie,że owszem nie zadzwonił,ale przecież wiele razy wyciągnał rękę w tych smsach,że powinnam była wyjśc mu na przeciw a nie upierać się przy opcji telefon,telefon),że powinnam była mówić to co czuje a nie obrażać go w zamian. Napisałam do niego po 2tygodniach wyjasniłam jeszcze raz wszystko na spokojnie,że rozumiem,że nie mógl zadzwonić,że źle się zachowałam,że przepraszam,za wszystkie słowa które wypowiedziałam a których nie mialam na myśli,że go kocham. Nie odpisał było to 4 8 lipca napisałam,że do niego przyjadę,że czuję,że przez ten czas chcieliśmy tego samego,ale nie potrafiliśmy się zrozumieć,że gdybysmy byli blisko ten problem skończył by się po kilku minutach. Wtedy odpisał,że mam nie przyjezdzać,że nie chce mnie widzieć,że nie ma energi by ze mna być,że nic już do mnie nie czuje,że kogoś poznał,że chce tylko spokoju. Napisałam,że nie mgoę nie przyjechać bo od 3 miesiecy za nim tesknie i nie chce by to sie przez takie coś jest za późno,że mi nie ufa,wypomniał mi wtedy zdradę,mówil,że myslal,że nigdy nie mogl bys z kims kto go zdradził i że mimo lat t w nim jesteśmy zbyt nawet do mojej mamy by ze mna porozmawiała i zebym nie przyjeżdzała. Ja mimo to zdecydowałam się przyjechać. Napisałam,że jestem w autobusie,a on,że mam wysiaść,że nie chce mnie widzieć powiedziałam,że zostanę,że przemyślalam wszystko,że on wiele razy o mnie walczyl teraz moja kolej. Rano przyjechałam on po mnie przyjechał. Nidgy nie widziałam go takiego pełnego złości... Probowałam go przepraszać,błagać,wyjaśniać...nic mówił,że mi nie ufa,że są rzeczy które nie powinny się zdarzać w związku,że on nigdy w najcieższych chwilach mnie nie obraził,że wiele razy sie dla mnie poświecał,przez 4,5roku robił dla mnie wszystko,że nie może mi dać teraz tej szansy. Po 5 godz rozmów zawiózł mnie do hotelu,poprosiłam by jeszcze wszystko powiedział,że przemysli,ale nie może zmienić tej decyzji. Ja mimo to miałam nadzieję,chodziłam po ulicach,płakałam ludzie na ulicy pytali,czy coś mi jest,ja wszystkich pytałam czy jest szansa,że mi wybaczy,czy on dali by mi szansę. Pierwszy ra tak się zachowałam,zawsze raczej nie pokazuje uczuć,całą noc spędziłam na recepcji rozmawiając z recepjonistą,,miałam nadzieję,że może chłopak do mnie przyjedzie,napiszę...Ja do niego napisałam,że wszystko zrozumiałam,wszystko naprawię,ale jedyne co dostałam to ":("...Całą noc nie spałam,płakałam,chodziłam po schodach od dołu do gory od dołu do góry..Rano przyjechał,znów prosiłam pytalam czy przemyślał,że ja zrozumiałam jak głupia byłam,ale on powiedział,że myślał,ale nie może mi dać szansy,że teraz ta nowa dziewczyna na nią zasługuje nie ja,że robił dla mnie wszystko,że on by mnie nigdy nie zostawił i ja do tego doprowadziłam,że musi być wierny sobie i zostać przy decyzji którą podjął...Zapytał czy odwieźć mnie na autobus czy do mojej mamy która pracuje w de 400km od niego..Ja poprosiłam by do mamy,miałam nadzieję,że w aucie będziemy mieli szansę jeszcze porozmawiać,a na dodatek będę mogła spędzić z ni jeszcze trochę czasu. Cała drogę go prosiłam on był nie ugięty,cały czas powtarzał,że teraz ona zasługuje na szanśe nie ja,że sam by mnie nigdy nie zostawił,że robił dla mnie wszystko,że prosił bym uważała na jego uczucia,ale ja tego nie robiłam,że teraz za tym są dla niego teraz studia i to jest dla niego wiele razy łzy w oczach mówiać o tym,że by mnie nie zostawił,że nawet kazałam mu znisczyć pamiątki z których był tak dumny... Całą drogę byłam w niego wtulona i mówiłam,że nie mogę uwierzyć,że ostatni raz trzymam jego dłoń,że ostatni raz go widzę...on zapytał dlaczego myślę,że ostatni a ja no jak mielibysmy się spotkać? Na Twoim ślubie z nią? A on,że dlaczego zakładam,że ślub z nia odrazu weźmie...Zapytałam jak to możliwe,że po 3 dniach kogoś poznał,że zawsze mówił,że jeśli nie ja to długo nikogo nie będzie miał,a on,że sam był zaskoczony,że coś do niej poczuł i że nie powie jej,że już się nie spotkają...I że dobrze wiem,że on nigdy nie szuka nikogo dla rozrywki,ale tylko na poważnie,że dla niego seks bez uczuć też nie sądził,że jestem jego jedyną ale teraz nie wie i musi to powiedział jej,że ja przyjeżdzam,więc ona jak to kobieta od razu w czasie jazdy mu pisała,napisz proszę czy wszystko ok taka długa droga,że nie cuzje się singielką i zazaczyła,że na fb są razem dwa tygodnie u mojej mamy...codziennie rozmyslałam nad wszystkimi rzeczami które mu wyrządziłam,wiem,że zasłużyłam na każdą wylaną łzę,podczas gdy on nie zasłużył na żadną z nich,analizowalam sytuację i moje zachowania,wiem,że to najcudowniejszy mężczyzna na świecie,że kocha całym aucie pytał mnie czy kiedykowleik dalem Ci powód do zazdrości?Czy kiedy kolwiek czułaś się nie kochana? A wiesz ile razy ja się tak czułem?Że on wie jak się teraz czuje i on też się tak czuł,ale to wszystko byłam dla niego tylko zła,zawsze bardzo go kochałam i wciąż kocham...codziennie myślę nad błedami które popełniłam,nad każda krzywdą którą mu wyrządziłam,jak byłam małostkowa podczas gdy on wybaczał mi wielkie rzeczy... Teraz wszystko odwrócił na zle własnie,powiedział,że jak o mnie myśli to przypominają mu się głownie zle rzeczy,wypomniał mi,że przyjechałam nie majac na powrót,że ten tydz który był zanim pojechał to nie był tak dobry bo wczesnie wstawał poźno szedł spać,że to przeze mnie miał problemy z rodzicami,że przez wiele czasu w niemczech czuł się nieszczesliwy i traktował niemcy tylko jako pracę i studia a serce miał zawsze w polsce i że teraz chce być cały czas szczesliwy. Mówiłam,że nie potrzebuje jego energi ja dam cała energie,że bede przyjezdzać,że może mi dać mniej czasu itd,że ja będe walczyć jak on walczył on powiedział,że on lubi od siebie dawać,ale mi nie może dać bo nie ma siły...Od czasu kiedy zawiózł mnie do mamy mineło 2 tygodnie. Od tego czasu milczy. Myślałam by napisać mu list,że wszystko przemyślałam czy mam jeszcze jakiekolwiek szanse? . 795 542 438 665 677 260 240 63

jak znaleźć chłopaka którego widziałam raz w życiu