Zwierzęta w Tatrach znacząco różnią się od tych, które możemy spotkać na nizinach. Oczywiście, w niższych piętrach górskich występują gatunki typowe dla pozostałych krain geograficznych, jednak tatrzańską faunę wzbogacają też gatunki wysokogórskie, w tym kilka endemitów. Panujący tam klimat zmusił je do przystosowania się do ciężkich warunków, w których inne gatunki nie mają szans przetrwania. Jakie zwierzęta występują w Tatrach? Zapraszamy na wycieczkę tropem najbardziej interesujących mieszkańców najwyższego pasma w łańcuchu Karpat. Na wstępie wypada zaznaczyć, że odmienność tamtejszej fauny nie wynika wyłącznie z obecności gatunków wysokogórskich. Także w piętrze lasów reglowych można spotkać zwierzęta w Tatrach, których próżno szukać w innych polskich krainach geograficznych (z wyjątkiem Bieszczadów). Świstak Świstaki zamieszkują górne piętra gór, od kosodrzewiny po turnie. W Polsce te sympatyczne gryzonie można spotkać wyłącznie w Tatrach. Osoby mające szczęście zobaczyć świstaka w jego naturalnym środowisku, z całą pewnością nie pomylą go z innym zwierzęciem. Ich ciało osiąga długość do 50 cm, ogon - do 20 cm. Charakteryzują się krępą sylwetką i gęstym futrem koloru jasnobrązowego, ciemnoszarego lub rudego. Świstaki to zwierzęta stadne, które żyją w grupach liczących od kilku do kilkunastu osobników. Natura obdarzyła je doskonałym wzrokiem, który pozwala im dostrzec zagrożenie ze znacznej odległości. Gdy świstak wypatrzy potencjalnego wroga, informuje o tym resztę grupy, wydając z siebie charakterystyczny gwizd. W sezonie jesienno-zimowym, świstaki zapadają w trwający niemal 7 miesięcy sen. W tym czasie, korzystają z zapasów energetycznych zgromadzonych w postaci tkanki tłuszczowej. Płochacz halny W piętrze hal można natknąć się na płochacza halnego - rzadkiego ptaka, występującego wyłącznie w Tatrach i Sudetach. Jego nazwa sugeruje płochliwą naturę, ale to niezwykle śmiałe ptaki, które podchodzą do turystów rzucających im okruszki niczym krakowskie gołębie. Z wyglądu, płochacz halny przypomina nieco wróbla, ale w praktyce trudno pomylić te ptaki. Płochacz jest nieco większy (osiąga długość do 19 cm), a jego upierzenie jest bardziej kontrastujące (brązowe ciało, szara głowa, białe gardło z czarnymi kropkami). Pomurnik Tatrzańskie hale są też domem dla pomurnika - jednego z najrzadszych ptaków. Jego długi, zakrzywiony dziób nasuwa skojarzenia z pełzaczem, jednak upierzenie pomurnika nie pozwala pomylić tych gatunków. Jego ciało pokrywają szare i czarne pióra, ogon i skrzydła wieńczy kolor biały. Lotki i pokrywy skrzydłowe są natomiast ciemnoczerwone. Kozica tatrzańska W piętrze hal i turni można spotkać zwierzę będące niekwestionowanym symbolem Tatr. Mowa o kozicy, która w Polsce występuje wyłącznie w Tatrach (na Słowacji także w Niżnich Tatrach i Fatrze). Samice żyją w stadach nazywanych kierdlami. Samce (czyli capy) są samotnikami. Zwierzęta przypominające kozę domową osiągają długość do 140 cm i wysokość w kłębie do 90 cm. Waga dorosłego capa to ok. 30 kg. Samce i samice są wyposażone w puste w środku rogi, nazywane hakami. Kozice preferują życie w wysokich partiach gór, ale zimą schodzą poniżej piętra kosodrzewiny, do lasów. W okresie letnim ich dieta składa się z trawy i ziół, zimą zjadają korę kosówki, pędy drzew, igły i porosty. Orzeł przedni Ponad najwyższymi turniami Tatr lata piękny i majestatyczny orzeł przedni. Ten wielki drapieżnik osiąga do 93 cm i pod względem wielkości, w Polsce ustępuje wyłącznie bielikowi. Dorosłe ptaki charakteryzują się brunatnym upierzeniem z jaśniejszymi piórami na wierzchu. Poluje na ssaki, gady i inne ptaki, a swoją zdobycz chwyta przede wszystkim na ziemi. Nie gardzi też padłymi osobnikami. Ryś eurazjatycki Jakie zwierzęta można spotkać w Tatrach w niższych partiach? Poza dość pospolitymi gatunkami, w tatrzańskich lasach mieszka kilka rzadkich drapieżników. Jednym z nich jest ryś. To największy europejski przedstawiciel rodziny kotowatych. Te piękne drapieżniki osiedliły się w starych drzewostanach i zwykle polują powyżej górnej granicy lasów. Ich łupem padają nie tylko gryzonie, ale także większa zwierzyna - sarny i kozice. Rysia trudno pomylić z innym kotem. Zwierzę wielkości sporego psa (długość wraz z ogonem to 130-150 cm) charakteryzuje się długimi nogami, gęstą sierścią (żółta lub rdzawoszara, z charakterystycznymi cętkami na tułowiu i pręgami na ogonie) i krótkim ogonem. Cechą rozpoznawczą rysia są też ciemne "pędzle" na uszach. Wilk szary Tatrzańskie lasy zamieszkuje też największy drapieżnik z rodziny psowatych. Mowa o wilku szarym. Dorosłe osobniki osiągają długość do 140 cm i wagę do 70 kg. Charakteryzuje go szara sierść (latem rzadsza niż zimą) i prosty, puszysty ogon. Z daleka, wilka łatwo pomylić z owczarkiem niemieckim, choć jest mało prawdopodobne, że natkniemy się na to zwierzę, przemierzając górskie szlaki. Wilk unika kontaktu z człowiekiem do tego stopnia, że wielu leśników nigdy nie widziało tego zwierzęcia na własne oczy. Żyją w grupach rodzinnych, nazywanych watahami. Panuje w nich ścisły podział hierarchiczny. Samcom przewodzi basior, a samicom - wadera. Ich jadłospis składa się głównie z saren, jeleni i zajęcy, ale przypadki ataków na stada owiec nie należą do rzadkości. Niedźwiedź brunatny Największym zwierzęciem żyjącym w Tatrach jest niedźwiedź brunatny. Dorosłe osobniki osiągają wysokość do 135 cm w kłębie, długość do 250 cm, a ich waga może przekraczać 200 kg. Charakteryzują się ciemnobrązową sierścią, choć nie brakuje też osobników o jaśniejszym umaszczeniu. Mimo że jadłospis niedźwiedzia w dużej części składa się z pokarmu roślinnego, to należy pamiętać, że mówimy tu o zwierzęciu wszystkożernym, które nie gardzi też padliną i jest aktywnym myśliwym. "Miś" wydaje się powolny i niezdarny, ale to tylko pozory. Na krótkich odcinkach potrafi biegać z prędkością 50 km/h. Świetnie pływa i wspina się na drzewa. Niedźwiedzie zapadają w sen zimowy, spędzając niesprzyjającą im porę roku w gwarze. W tym czasie, tracą nawet 1/3 masy ciała. Wraz z nastaniem wiosny, te wielkie zwierzęta budzą się i wyruszają żer. Wówczas, głodne "misie" szukają pokarmu dniem i nocą. 16 objawów dromomanii – sprawdź, czy jesteś uzależniony od podróżowania! [QUIZ] Pytania 1 | 16 Jak często twoja walizka nie jest w pełni rozpakowana?

Hasło do krzyżówki „drapieżnik z rodziny hienowatych” w leksykonie szaradzisty. W naszym internetowym leksykonie szaradzisty dla wyrażenia drapieżnik z rodziny hienowatych znajduje się tylko 1 opis do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową.

Wilk ma wiele tajemnic. Od wieków żyje w konflikcie z ludźmi i ukrywa się przed nimi. Czy to, co wiemy o wilku z mitów i bajek, odpowiada rzeczywistości? Dowiedz się, jaki naprawdę jest wilk. Wilk: relacje z ludźmi Wilk szary (łac. canis lupus) to drapieżnik z rodziny psowatych, prawdopodobnie jeden z najbardziej rozpoznawalnych drapieżników świata, a to za sprawą wielowiekowych i z reguły napiętych relacji wilków z ludźmi. Wilki budzą respekt swą siłą, odwagą i nieustępliwością. Polują w grupach, zwanych watahami, a ich zbiorowe wycie od wieków mrozi serca ludzi zmuszonych do podróży przez leśne ostępy. W rzeczywistości wilki nie są jednak takie straszne, jak się je maluje – od 2000 r. odnotowano 20 przypadków, w których wilk zabił człowieka, a więc na całym świecie przypada średnio jeden taki przypadek na rok. Wilki zazwyczaj boją się ludzi i unikają ich, a atakują tylko w desperacji, osaczone lub zmuszone głodem. Wilki i psy domowe są ze sobą ściśle spokrewnione. Psy domowe wywodzą się najpewniej od wilków, udomowionych w Azji ok. 15-8 tys. lat temu. Potrzeba odganiania wilczych watah od stad bydła dała z kolei początek wielu rasom silnych i odważnych psów pasterskich. Wilki i psy mogą się nawet krzyżować, co ludzie wykorzystali, tworząc rasy psów o wszystkich cechach wilków, np. wilczaka chechosłowackiego – krzyżówkę wilka i owczarka niemieckiego. O wilkach dowiadują się już dzieci z bajek, zwierzęta te pełnią istotną rolę w mitologii i folklorze niemal każdego zakątka świata. Starożytni słowiańscy guślarze używali w obrzędach wilczych skór i amuletów z zębów wilka, mających zapewnić im siłę i zręczność tych zwierząt. Obawiano się też powszechnie klątwy wilkołactwa. W mitologii nordyckiej kolosalny wilk, złowrogi Fenrir, jest synem Lokiego, który stale zagraża ludzkości. W Chinach wierzono, że zaćmienie słońca zachodzi wtedy, gdy gwiazdę połyka łapczywie niebiański wilk. Z kolei Rzymianie raczej sympatyzowali z wilkami, które przecież wykarmiły Romulusa i Remusa. Jak wygląda wilk? Wilk budową przypomina dużego psa typu szpic. Dorasta do 180 cm długości, przy czym 50 cm z tego przypada na ogon. Wilk osiąga do 90 cm wysokości w kłębie i może ważyć nawet 75 kg, ale z reguł jest sporo mniejszy. Basiory (samce) są widocznie większe od wader (samic). Wilk ma kształtną głowę, kufę z dość łagodnym stopem, trójkątne, spiczaste uszy. Ma muskularne ciało, kończyny skierowane łapami na zewnątrz, pierś dość wysoką i wąską. Futro wilka składa się z dwóch warstw, zapewniając zwierzęciu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią. Ma kolor popielaty. Wilk: obszar występowania Wilk szary dzieli się na ponad dziesięć podgatunków, zamieszkujących różne obszary Ziemi i dostosowanych do życia w różnych biotopach. Współcześnie wilki żyją przed wszystkim w Północnej Ameryce (Kanada, Alaska, nawet Grenlandia, gdzie żyje wilk polarny), a także w Eurazji, zwłaszcza w azjatyckiej części Rosji. Wilk południowoazjatycki poluje na pustyniach Azji Mniejszej i Iranu, zaś wilka arabskiego spotkać można aż w Jemenie i Omanie. W Europie wilki rożnych podgatunków, ale głównie euroazjatyckie, żyją głównie na wschodzie, na Białorusi, Ukrainie i w Polsce. Wilki pojawiają się także w górach Bałkanów, w Apeninach, Pirenejach, na Półwyspie Iberyjskim. W Polsce wilki spotkać można blisko wschodniej granicy, w Karpatach i na Pojezierzu Mazurskim. Polska populacja wilków liczy między 1500 a 2500 osobników. Wilk: biotop Różne podgatunki wilka zamieszkują różne biotopy, od lasów, przez góry, po niziny, zarówno żyzne jak i pustynne, a nawet bagna. Wilk pod ochroną Wilki szary nie jest uważany przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) za gatunek zagrożony wyginięciem. Nadano mu symbol LC – ang. „least concern” - oznaczający gatunki najmniejszej troski. Wynika to z dużej różnorodności podgatunków wilka, zamieszkujących rozległe obszary globu. Trzeba jednak dodać, że wilki nigdzie nie są przesadnie liczne. Na ogromnych terenach Kanady żyje raptem ok. 50 tys. wilków, w Rosji 30 tys., w Europie ok. 10 tys. Mimo to populacja wilków w wielu krajach rozwiniętych, zwłaszcza w Europie i Ameryce, gwałtownie maleje. Większość tych drapieżników została wytępiona już w minionych stuleciach, w Europie jeszcze w średniowieczu, ponieważ stanowiły realne zagrożenie dla ludzi i zwierząt hodowlanych. Dziś w wielu krajach podejmuje się działania mające na celu reintrodukowanie różnych podgatunków wilków na ich dawnym terenie występowania. W Polsce wilk objęty jest ścisłą ochroną gatunkową. Oznacza to, że bez zgody Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska nie można w żaden sposób ingerować w życie tych zwierząt. Nory wilków są od kwietnia do lipca objęte ochroną strefową – nie wolno zbliżać się do nich na mniej niż 500 m. Wilk: tryb życia Wilki uaktywniają się zazwyczaj o świcie i o zmierzchu. Razem wędrują po swym terytorium w poszukiwaniu ofiar. Potrafią jednego dnia pokonać nawet 160 km. Poruszają się z prędkością ok. 8 km/h, ale mogą przyspieszyć nawet do 60 km/h na krótkich dystansach. Wilki chodzą jeden za drugim (tzw. sznurowanie), przez co cała wataha pozostawia tylko jeden ślad. Wilk: zachowania społeczne Wilki prowadzą życie zbiorowe. Żyją w watahach, które mogą liczyć nawet do 20 osobników, choć najczęściej są dużo mniejsze, złożone tylko z pary rodziców, ich młodych i ewentualnie kilku odchowanych młodych wilków z poprzedniego miotu. W wilczych watahach obowiązuje ścisła hierarchia. Dominująca para wyznacza kierunek marszu, pierwsza je i jako jedyna kopuluje. Pozycję wilka w hierarchii watahy można ustalić, obserwując kolejność, w jakiej jest dopuszczany do pożywienia. Każdy wilk pełni też nieco inną rolę w watasze, np. jedne zajmują się tropieniem, inne ostrzegają przed niebezpieczeństwem, jeszcze inne mają pilnować młodych. Wataha wilków zajmuje określone terytorium, które mieć powierzchnię nawet do 300 km kwadratowych. Im uboższe w pożywienie jest środowisko wilków, tym większe terytorium zmuszone są patrolować w poszukiwaniu zdobyczy. Z reguły gdzieś wewnątrz terytorium znajduje się dobrze ukryte legowisko wilków, w którym samica alfa rodzi wilczęta. Wilki porozumiewają się ze sobą za pomocą złożonego systemu sygnałów, które mogą mieć formę szerokiej gamy dźwięków, pozycji ciała, feromonów i znaczenia terenu odchodami. Wilki popiskują podczas zabawy, grożą warczeniem, ostrzegają szczekaniem. Wycie wilków może oznaczać triumfalne zakończenie polowania, pokaz siły i liczebności stada lub po prostu informację o wzajemnym położeniu zwierząt. Dominację wilk wyraża przez podniesiony ogon i nastroszone uszy, a uległość – przez kładzenie uszu po sobie, chowanie ogona między nogami, kładzenie się na ziemi i wystawianie brzucha. Dominujący wilk ociera się o pozostałych członków swego stada, dzięki czemu cała wataha nabiera konkretnego zapachu. Znaczniki zapachowe – kał i mocz – zostawiane na granicach terytorium, służą zarówno ostrzeżeniu obcych wilków przed wtargnięciem, jak i informowaniu członków watahy o tym, kiedy ostatnio stado było w danym miejscu. Jak poluje wilk? Wilki najczęściej polują zbiorowo. Wataha współpracuje ze sobą, tropiąc, a potem zaganiając ofiary, aż strach i zmęczenie osłabi je istotnie i umożliwi przypuszczenie ostatecznego ataku. Wilki atakują z reguły zwierzęta osamotnione, widocznie słabe i chore. Bardzo rzadko decydują się na atak np. na zdrowego i silnego jelenia, który w większości przypadków wyrywa się z zasadzki i ucieka. Na co poluje wilk? Wilk najczęściej żywi się średnimi i dużymi ssakami, takimi jak sarny, jelenie i dziki, ale nie gardzi też mniejszą zdobyczą (np. borsukami, zającami, ptakami), a nawet padliną, jeśli dokuczy mu głód. Lubi ryby, czasem też dobija owocami. Wilki tylko w ostateczności zakradają się do ludzkich gospodarstw i porywają zwierzęta hodowlane. Z zasady trzymają się z dala od ludzi i tylko na przednówku, wygłodzone i zdesperowane, odważają się podchodzić bliżej ludzkich siedzib. Dorosły wilk zjada ok. 1,3 kg mięsa dziennie. Pożera ofiary wraz ze skórą i kośćmi, które także są dla niego cenne i nie stanowią problemu dla mocnych szczęk i dużego żołądka zwierzęcia. Jak rozmnaża się wilk? Ruja u wilków przypada na początek wiosny. Tylko dominująca para w watasze może się rozmnażać. Wadera nosi ciążę ok. 65 dni, po czym rodzi w osłoniętym legowisku do 7 ślepych szczeniąt. Młode wilki otwierają oczy po ok. 14 dniach od narodzin. Żywią się najpierw mlekiem matki, którą w tym czasie karmi samiec. Potem karmienie szczeniąt staje się zadaniem całej watahy, której członkowie przynoszą młodym wstępnie przeżute i nadtrawione kąski, by wilczęta nauczyły się jeść mięso. Z czasem wilczęta ruszają na pierwsze polowanie pod okiem rodziców. Dojrzałość płciową wilk osiąga po ok. 2 latach życia. Dorosłe już basiory bywają często odganiane ze stada przez samca alfa, by nie mogły zagrozić jego pozycji. Zdrowy wilk W wieku ok. 10 lat zęby wilka zaczynają się ścierać, co utrudnia mu pożywianie się i tym samym wyznacza początek słabnięcia i wilczej starości. W naturze wilki dożyć mogą 16 lat, nieco dłużej w niewoli. Czy wilk nadaje się na zwierzątko domowe? Ponieważ wilki znajdują się w Polsce pod ścisłą ochroną gatunkową, nie można ich posiadać. Można jednak mieć psa, który jest właściwie udomowionym wilkiem. Entuzjaści nieokiełznanej wilczej natury mogą sprawić sobie np. wilczaka czechosłowackiego, który pod niemal każdym względem przypomina wilka. Jest jednak przez to trudny do ułożenia i może być niebezpieczny dla niedoświadczonych przewodników.

Pampasowiec grzywiasty albo inaczej wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych i jej największy

^{Lista słów najlepiej pasujących do określenia "afrykański drapieżnik z rodziny psowatych":LIKAONLISSZAKALFENEKGEPARDJENOTWILKWILCZEKKOJOTSZAKALEHIENAŻBIKOCELOTPIESIECDINGOSERWALTYGRYSLAMPARTLEWKARAKAL} . 99 555 646 644 646 550 761 315

drapieżnik z rodziny psowatych